هشت مارس امسال در شرایطی فرا می رسد که دوره جدید جنبش اعتراضی توده های زحمتکش ایران در 25 بهمن شروع شد و اینبار از همان ابتدا با خواست و شعار سرنگونی و آزادی زندانی سیاسی و درخواست یک زندگی آزاد و برابر توده ها به خیابان آمدند و دیگر « یا حسین میر حسین » و « الله اکبر »شعاری نبود که بتواند نیرویی را به خود جلب کند .
آری هشت مارس را امسال در شرایطی گرامی می داریم که جنبش اینبار به راستی جنبشی برای نان و آزادی است جنبشی است که در متن و بر پایه وسیعترین نوع تهاجم در طول سی و چند سال حاکمیت سیاه و نکبت بار جمهوری اسلامی سرمایه به سفره خالی زنان و مردان کارگر و زحمتکش جامعه ، شکل گرفته است و همین مسئله زمینه را برای چرخش جنبش از اصلاح طلبی لیبرالی به رادیکالیسم چپ و سوسیالیستی فراهم تر می سازد . حضور طبقات زحمتکش از جمله زنان کارگر در این جنبش ناگزیر است ، آنان راه رسیدن به حداقل خواسته ها و مطالباتشان را در عقب راندن و در نهایت سرنگون ساختن رژیم سرمایه داری ایران می دانند . امروز بحث تهاجم اقتصادی با عنوان هدفمند سازی یارانه ها تنها زنان و مردان زحمتکش این جامعه را هدف قرار داده است ، قرار بر این است که مهار تورم از طریق تخطئه مطالبات طبقات زحمتکش این جامعه صورت بگیرد ، کمبود بودجه دولت از خالی نمودن سفره توده ها جبران شود ، سوددهی بیشتر و بازار جهانی به بهای قربانی شدن همین توده های زحمتکش زن و مرد به دست بیاید و به طور خلاصه حکومت در فضای سرکوب و اختناقی که ایجاد نموده در صدد اجرای تمامی این برنامه های ضد انسانی خودش است.
کمبودی که در این میان در صف زنان مبارز به چشم می خورد کمبود تشکلات توده ای زنان و نیز تشکیلات سیاسی رادیکالی است که بتواند پرچم مطالبات زنان زحمتکش این جامعه را در کنار پرچم مطالبات سیاسی و اقتصادی طبقه کارگر به اهتزاز درآورد و در قامت جنبش کارگری به چشم نیرویی متحد و پیگیر در رسیدن به مطالباتش بنگرد وگرنه رشادت و دلاوری زنان در دو موج اخیر جنبش بر هیچ انسان واقع بینی پوشیده نیست که چگونه در مقابل سیستم مسلح رژیم شجاعانه ایستادند و کشته دادند و زندانی و دربند . امروز زنان کارگر می توانند در مکان های زیست و کار خود وبا استفاده از فضای اعتراضی پیش آمده دست اندر کار ایجاد تشکلهای خویش باشند . تجربه انقلاب 57 ایران و نیز انقلابات جدیدی که در منطقه شمال افریقا و خاورمیانه در حال روی دادن است نشان داده است که یک انقلاب تنها با حضور متشکل زنان و مردان کارگر ونیز با حضور نیروی متشکل سیاسی شان است که به سرانجام می رسد اما این تازه شروع مبارزه است و کسب پیروزی و حفظ دستاوردهای آن از همین الان باید در دستور کار سوسیالیست های درون این جنبش ها قرار بگیرد .
8 مارس امسال موقعیتی مناسب برای نزدیک ترشدن جنبش زنان و جنبش کارگری در بطن مبارزه سیاسی شان است موقعیتی برای نشان دادن قدرت این اتحاد برای سرنگون ساختن این رژیم و موقعیتی برای حضور سوسیالیست های جنبش زنان که استراتژی شان تشکلهای توده ای زنان و اتحاد با جنبش طبقاتی کارگران است . جنبش زنان امروز می رود که از تمام سلطه چندین ساله گرایشات راست و اصلاح طلب در قالب کمپین یک میلیون امضاء و یا کمپین های مشابه خود را برهاند و الترناتیو رادیکال و ریشه ای خود را در پیش روی جنبش اعتراضی توده های زحمتکش قرار دهد. 8 مارس امسال می رود تا به نقطه عطف مهمی در تاریخ جنبش مبارزاتی زنان تبدیل شود.
نان ، کار ، آزادی
زنده باد انقلاب
برقرار باد تشکل زنان کارگر
و پرتوان باد نیروی متشکل مبارزاتی زنان
انجمن جمال چراغ ویسی
مارس 2011
