!در حاشیه یک گفتگو؛ قانون کار جدید، استثمار بیشتر

شیخ الاسلامی وزیر تعاون ، کار و رفاه اجتماعی دولت سرمایه داری ایران، در مصاحبه خود با روزنامه ایلنا ، به تاریخ ١٩ مرداد ١٣٩٠ گفت "در اصلاح قانون كار سه جانبه عمل خواهیم كرد و تلاش می‌كنیم برآیند نظر شركای اجتماعی یعنی كارگران، كارفرمایان و دولت را در این اصلاحیه بگنجانیم ..."( تا کید از من است) آنچه که برای بخش رادیکال جنبش کارگری دور از انتظار نبود ، در بیان آقای شیخ الاسلامی نماینده سرمایه داران ایران به صراحت تمام بیان شده است. وی تاکید دارد که با مکانیزم سه جانبه گرایی اصلاحات مد نظر را در قانون کار لحاظ خواهند کرد و در ادامه می افزاید، که با شرکای اجتماعی یعنی کارگران (منظورایشان، شورایعالی کار ،خانه کارگر ، شورای اسلامی کار و...) و کارفرمایان و دولت ، به اصلاح قانون کار خواهیم پرداخت.

قطعا بیان "شرکا" از زاویه دید و منافع مشترکی که آقای وزیر به آن اشاره دارد، کاملا درست است؛ چون کسانی که وی تحت عنوان نماینده کارگران بدان اشاره دارد در واقع شرکای نظام سرمایه داری می باشند که طی چندین دهه تاکنون نه تنها به دفاع از منافع کارگران نپرداخته اند ، بلکه با نام کارگر، دمار از زندگی کارگران در آورده اند و همسو با منافع صاحبان سرمایه و تمامی دلالان و تجار صاحب سرمایه ، بیشترین امکان را برای سود اندوزی آنان به نام کارگر پناهی به خورد کارگران متوهم داده اند وهمیشه جاده صاف کن صاحبان سرمایه در ایران بوده اند.

امروز برای بخش وسیعی از کارگران، بیشتر از گذشته باید آشکار شده باشد که دولت سرمایه و حامیان آن ،برای کسب منافع هر چه بیشتر و استثمار شدیدتر کارگران ، دست به تغییراتی می زنند که هم منافع عمومی سرمایه داران ایران وهم ، منافع صاحبان سرمایه در بعد جهانی را تامین کنند . منافعی که بیشتر از گذشته این امکان را به کارفرمایان و حامیان آنها خواهد داد که بر سرنوشت کارگران حاکم باشند و هر آنچه را که به نفع خود بدانند ، برای کارگران قانونمند نمایند. بخش رادیکال جنبش کارگری ایران همیشه این را بیان کرده و بیان خواهد کرد آنگاه ، منافع حداقلی کارگران در شرایط حاکمیت سرمایه تآمین خواهد شد که خود کارگران در تعیین مناسبات فی مابین نقش داشته باشند .

برای رسیدن به منافع حداقلی باید بتوانیم مکانیزم سه جانبه گرایی و هر مکانیزمی که از حضور فعال و مستقیم و آگاهانه کارگران ممانعت بعمل می آورد را برچید ، و به جای آن باید کارگران بتوانند بر اساس انتخاب آزاد نمایندگان خود در تشکل های خود ساخته هر آنچه را در حاکمیت مناسبات بورژوازی قابل دسترسی است را به نفع خود رقم زنند.

تنها در این صورت است که کارگران در پروسه مبارزه ی امروز خود، برای حداقل ها و تحمیل خواسته های خود به بورژوازی به نیروی خود باوری خواهند رسید.

وزیر سرمایه ، زنگ خطری را به صدا در آورده است که نشان از استثمار جدید و بیشتری را برای تمامی کارگران در بر خواهد داشت.کارگران راهی به جزمتشکل شدن برای دفاع از خواست های خود پیش رو نخواهند داشت . اعتراض آگاهانه و متشکل کارگران ، حتی در بعد کارخانه ای و منطقه ای می تواند مسیر مبارزه و دخالتگری کارگران را تغییر دهد.

ناگفته پیداست که در صورت اعتراض و حضور میلیونی و توازن قوای طبقاتی و متشکل کارگران، (پیش بینی چنین شرایطی با توجه به بحران اقتصادی موجود در ایران و بحران جهانی سرمایه، قطعا دور از انتظار نیست ) شکل و نحوه مبارزه و خواست و توقع طبقه کارگر به گونه ای دیگررقم خواهد خورد؛ درچنین شرایطی بی شک، دیگر چانه زنی برای کارگران متشکل، نه تنها جایز نیست، بلکه باید بتوانند تمامی مناسبات حاکمیت سرمایه را نشانه رفته و بساط فروش نیروی کار و مناسبات سرمایه داری و استثمارگرانه را با برقراری حاکمیت کارگری پایان دهند.کارگران؛ با ایجاد تشکل های خودساخته، اعتراضات طبقاتی را سازماندهی کنیم. زنده باد مبارزه طبقاتی.

بهزاد سهرابی - ١٩ مرداد ١٣٩٠