اخبار خریده شده

نوشته زیر به قلم جان پیلجر نوشته شده و در روزنامه آفتون بلادت سوئد در تاریخ ١٣ ژوئن ٢٠٠٥ با ترجمه تور ونربرگ به چاپ رسیده است.     حمید قربانی - ٢٨ ژوئن ٢٠٠٥

اتحادیه ملی روزنامۀ نگاران بریتانیا و دولت بلر در حال برنامه ریزی برای "یک تشربفات علنی" هستند که در آن زناشوئی خود را اعلام کنند. بر طبق گفته معاون اتحادیه این رابطه مشترک "می خواهد دانش و آگاهی را در بین روزنامه نگاران نسبت به مشکلات و مسائل موجود در راه مبارزه با فقر در سراسر جهان رافزایش دهد... ما مایلیم به مطبوعات کمک نمائیم تا آنها از چگونگی این مبارزه آگاه گردند."

شراکت با اتحادیه ملی روزنامه نگاران بریتانیا برای دولت شکارچی طماع این کشور یک فرصت طلائی است که بتواند "وظیفه" دولت های فقیر را در قبال چیزی که بخشیدن ، قروض و کمک های خیریه و بهره مندان از آن را مخفی کند، که هدف واقعی را از کلمات- وزیر دارائی بریتانیا می توان به خوبی درک کرد. او چنین می گوید: "هدف"به وجود آوردن شرایط مناسب برای سرمایه گذاری شرکت هاست". همچنین یکی از کارمندان عالیرتبه وزارت توسعه بین المللی بریتانیا نوشته بود که: "ما کمک و مساعدت خود را برای خصوصی کردن در فقیرترین کشورها از نیروی برق در هند گرفته تا صنایع چای در نپال گسترش می دهیم".

ولی سئوالی که مطرح می شود این است که چه ربطی بین خصوصی کردن و مبارزه با فقر وجود دارد؟ خصوصی سازی یعنی حاکمیت و کنترُل بر بازار و سود. نقطه سرخط. یکی از "ایده آلهای تازه جهانی" بریتانیا برای فقرا این است که تبلیغات مشعشانه خود را در مورد فقرا با یاری گرفتن از هنرمندان مشهور موسیقی پاپ و خبرنگاران درباری که مایلند دولتشان را مهربان و خیراندیش با تمام آن اعمال جنایاتکارانه، چپاول تاریخی و دورغگوئی هایش به جهان معرفی شود، دارد به وقوع می پیوندد. برنامه ار این قرار است که بلر از دورغگوییهایش در مورد سلاحهای کشتار جمعی نجات پیدا کند، که او از این که برنامه کمک های بلاعوض را با اقدامات فناتیکیِ بازار لیبرالیِ بانک جهانی و صندوق بین المللی پول مربوط کرد که دلیل اصلی این همه بدبختی در فقیرترین کشورهای جهان شده، نجات یابد و در عوض به یکی از فرشته های نجات بشریت فقرزده تبدیل شود.

اتحادیه ملی روزنامه نگاران ، که من در تمام دوران شغلی ام عضوش بوده ام، در سالهای فعالیتش کارهای فوق العاده ای در رابطه با بر ملا کردن خشونت برعلیه فعالان روزنامه نگار در سطح جهانی، از آن جمله در کلمبیا تا کنون انجام داده است. من در باره پیمان جدید زناشوتی از جرمی دیار رئیس اتحادیه سئوال کرده ام. او کلمبیا را به عنوان یکی ازکشورهائی که قرار است در آن کار شود نام می برد، " کلمبیا خطرناک ترین کشورهای دنیا برای روزنامه نگاران است، آنجا دولت بریتانیا به رژیم اوریبه یکی از خون آشام ترین دولت های جهان کنونی کمک مالی می کند". او افشا می کند که قرار است اتحادیه از اداره مخصوص خارجیان پول دریافت نماید، وزارت خارجه بریتانیا، " برای این که اولین اتحادیه روزنامه نگاران غیروابسته را در آن جا پایه گذاری کند، که آنها بتوانند آن چه را که در کشورشان می گذرد افشا نمایند. همان اداره مخصوص امور خارجیانی که " رژیم خون آشام اوریبه را کمک مالی می کند".

او همچنین افشا می کند که در اوکرائین اتحادیه ملی روزنامه نگاران "چند دوجین روزنامه نگار فعال دارد" که اتحادیه از دولت بریتانیا پول دریافت نموده است،" برای ایجاد یک اتحادیه غیروابسته برای روزنامه نگاران در آن جا". چطور آن اتحادیه می تواند غیروابسته باشد؟ اوکرائین یکی از پروژه های نمایشی واشنگتن و لندن است. او همچنین تعریف کرد که اتحادیه ملی روزنامه نگاران برای قوی کردن پشتیبانی امنیتی خود از روزنامه نگاران عراقی و فلسطینی پول دریافت نموده است. با این حال او می گوید: "هیج مثال، مدرک و دلیلی برای این که اتحادیه ملی روزنامه نگاران سازش کرده باشد و یا غیروابسته بودن خود را فروخته باشد، وجود ندارد زیرا که کمک های ویژه دریافت کرده است."، و "هیچ دولت و یا فردی نمی تواند آنرا بخرد."

پذیرفتن پول های لکه دارشده، پول از همان منابعی که رژیم های تشنه بخون را اداره مالی می کنند، در خودش نوعی سازش کردن است، و یکی از آشتی های خطرناک. چرا دولتی که یک برداشت مخصوصی از جهان و ایدئولوژی ویژه ای دارد که از آن به طور یقین و قطع یک سیاست جنک طالبانه و تهدید کننده ناشی می شود، به اتحادیه ای کمک مالی و اقتصادی نماید که اعضای آن وظیفه افشا آن سیاست ها را به جای جا انداختن آنها دارند؟ من به همکارانم که آنها هم عضو اتحادیۀ ملی روزنامه نگاران هستند هشدار می دهم که این مسائل و سئوالات را به بحث بگذارند، و به یاد داشته باشند که همین الآن دولت آمریکا نیز به روزنامه نگارانی که شرف خود را به حراج گذاشته اند کمک مالی می کند.

این "شراکت" با اطمینان می توان گفت که در خارج از بریتانیا به حیثیت و اعتماد یه اتحادیه ملی روزنامه نگاران صدمه می زند، زیرا که به طور واقعی این به شکل خوابیدن در پتو درک خواهد گردید. این بدین معنی نیز هست که درشکه غرق شده است، و نیز نشان می دهد که پدیده خیانت آمیز در پتو خوابیدن چقدر رشد کرده است، که اکنون مشروعیت یافته است. در عراق بی بی سی تا گوشها در پتو خوابیده است، زیرا که این وسیله خبر پراکنی پخش اخبار اشغالگران را میانجیگری می کند، و خیلی به ندرت می گوید که 80 درصد کشته شدگان براثر حملات آمریکائیها و مزدورانش می باشند. برای اطلاع یافتن می توانید در سایت (www.medialens.org( بحث جنجالی میان سردبیر مدیالن و هلن بودن، سردبیر اخبار بی بی سی را بخوانید . درباره اینکه،چرا بی بی سی در باره کشتار جنایتکارانۀ آمریکا و به کار بردن بمب ناپالم در فلوجه سکوت کرد، و اینکه چرا در مورد گزارشات شاهدان عینی ساکت شد.

یک فرم دیگر از پوشیده شدن در پتو خود را بطور خیلی آشکاری در زمانی نشان داد که قانون اساسی اروپا به طرز شوک کننده ای به دور انداخته شد. مردم فرانسه استهزا شدند و متهم به خیانت به آرزوی اروپا و متنفراز تغییرات شدند. در روز 29 ماه مه روزنامه ابزرور، برای اولین بار یک روزنامه لیبرال، یک طرح طنز گونه با تیتر " آن قورباغه احمق" را به چاپ رساند. عکس قورباغه خیلی بزرگ، در حال گوزیدن می توانست از اولین صفحۀ روزنامۀ بی تناسب مردوخ به نام خورشید قرض گرفته شده باشد. که یک اکثریت بزرک از جمعیت دو ملت اروپائی بر علیه فناتیک گرائی بازار که به نوبه خود باعث شده تا جامعه بریتانیا تکه تکه و پاره پاره گردد. برای روزنامه های پر خواننده موضوع جالبی نمی توانست باشد. این هم نمی توانست مسئله ای باشد که 80 درصد بیکاران و 60 درصد جوانان برضد ثروتمندترین اروپائیهای پر حرص و آز و حکومت مطلق بانک مرکزی : بر علیه بیکاری و فقر، برضد جنگ و جنایت و خیانت برعلیه دموکراسی اجتماعی بعد از جنگ که روزی می خواست پایه اصلی برای این ایده آل در اروپای پسا فاشیست باشد که اطمینان دهد که "هرگز دوباره تکرار نشود"، رای داده باشند.

این همچنین یک رفراندوم، برضد مدیائیزم بود. تقریبا در مجموع تمام دستگاههای ارتباط جمعی رسمی فرانسه در تبلیغات خود طرفداری از رأی- آری می کردند، و به طور کلی آنها را شوکه کرد. در این همه اتفاقات برای روزنامه نگارانی که مشغولیت شغلی خود را دارند یک آموزش و درس آموزی وجود دارد. میلیونها انسان در سراسر جهان دیگر اعتقاد ندارند که مدیای غرب غیروابسته و مبشر حقایق است. این به درجه خیلی بالائی در مورد جوانان صادق است. در رابطه با انتخابات عمومی اخیر در کره جنوبی اکثریت رأی دهندگان برای گرفتن اخبارِ سیاسی به جای ثی ان ان و مدیای رسمی محلی به اینترنت مراجعه نمودند، درست مثل مردمی که در کشورهای استالینی زده معمولا رفتار می کردند.

برای بیشتر این انسانها آن موجودیتِ خودشان مدرکی بود بر اینکه، آن کمونیسم دموکراتیک نبود. و اکنون این سیستم معروف به گلوبالیزاسیون یک جنگ تمام عیار جنایتکارانه برعلیه فقیرترین هاست، نوعی تروریسم، و میلیونها انسان در سراسر جهان امروزه برضد آن به پا خواسته اند.اتحادیه ملی روزنامه نگاران بریتانیا بهتر است که با دشمن آنها همکاری نکند.