اعدام، بازداشت، شکنجه، دیگر اثر ندارد

رژیم خبر اعدام چند تن از معترضین خیابانی را منتشر کرد و بدین وسیله با موج بازداشت های هفته های اخیر سعی دارد جو رعب و وحشت را در جامعه حاکم نماید.

دهها نفر از فعالین سیاسی حکم اعدام گرفته و در انتظار مرگ هستند. آیا بدین شکل جمهوری اسلامی می تواند مبارزات مردم را خاموش نماید؟

سی سال است که این دولت با تمام جناح هایش به کشتار مردم مشغول بوده اند. در دهه شصت دهها هزار نفر را در زندان ها کشته یا مورد شکنجه قرار دادند؛ دسته دسته مخالفین را ربودند و به زندان ها بردند و یا به جوخه های مرگ سپردند؛ در دهه هفتاد قتل های زنجیره ای براه انداخته و دهها تن از نویسندگان و مخالفین را کشتند، طی همه این سال ها کارگران پیشرو و تشکل هایشان و هر چیزی را که رنگ و بوی کارگری میداده، مورد تعرض و سرکوب قرار دادند. جمال چراغ ویسی روز کارگر سال 1362 تنها به خاطر سخنرانی در رابطه با این روز بازداشت و اعدام گردید؛ هم اکنون دهها تن از فعالین جنبش کارگری در زندان بسر می برند؛ بارها مراسم روز کارگر مورد حمله و سرکوب مزدوران قرار گرفته و یا اصلا نگذاشتند مراسمی برگزار گردد؛ دهها تن از فعالین جنبش دانشجویی و زنان در زندان هستند؛ دانشجویان معترض بارها به وحشیانه ترین شکل مورد سرکوب قرار گرفته اند.

اکنون جمهوری اسلامی دیگر قادر به کشتار های دسته جمعی و گسترده نیست بنابراین می خواهد در زندان ها با اعدام چند نفر، کارگران و مردم را مرعوب نمایند؛ اما مردمی که در خیابان رودروی مزدوران مبارزه می کنند و کشته می دهند را نمی توان با اعدام چند معترض مرعوب نمود.

این واقعیت را بیشتر کارگران و مردم فهمیده اند که حیات جمهوری اسلامی مساوی است با کشتار، شکنجه و زندان و تا وقتی این دولت – با هر جناحش - حاکم باشد، کشتار و سرکوب برقرار است و هر عقب نشینی نه تنها این آدمکشان را رام نمی کند بلکه باعث تعرض بیشتر آنها خواهد گردید. تنها راه چاره ، تداوم مبارزه و اعتراضات و افزایش اعتصابات است.

راه دیگری برای از بین رفتن این توحش و جنایات وجود ندارد مگر اینکه بساط جمهوری اسلامی جمع شود. باید مبارزه را گسترش داد و راه را از سازشکاران جدا کرد؛ تزلزل در مبارزه باعث قدرتمند شدن سرکوبگران خواهد شد.

اعدام و بازداشت ها دیگر تاثیر چندانی ندارد؛ مزدوران چند نفر را می توانند بکشند؟ چند نفر را می توانند بازداشت کنند و تا کجا می توانند ادامه دهند؟ جنبش کارگری و مردمی دریای بیکرانی است که خشک نخواهد شد؛ نمی توان صرفا با بازداشت و اعدام چند نفر چنین جنبش عظیم و گسترده ای را خاموش کرد؛ برعکس کینه مردم از دستگاه سرکوب و آمران و عاملانش بیشتر خواهد شد و موج های قوی تری در این مبارزه ایجاد می گردد. بنابراین مبارزه را تا به آخر پیش باید برد.

زنده باد جنبش کارگری، زنده باد جنبش مردمی

کمیته های کارگران سوسیالیست داخل کشور

12 بهمن 88

mdehgan@ymail.com