بیش از شش ماه از مبارزات انقلابی مردم می گذرد و هر روز بیشتر روشن می شود که موضوع نه فقط تقلب در انتخابات ، بلکه مطابات وسیع اقتصادی و آزادیخواهانه ایست که هدف آن سرنگونی رژیم است. میلیون ها نفر کارگر نیز بخش قابل توجهی از جنبشی هستند ،که هر لحطه رادیکالتر و انقلابی تر می شود. مبارزات توده ای بر خلاف انتظار اصلاح طلبان و لیبرال ها به شکل و شیوه انقلابی پیش می رود و در خیابان ها رودر روی مزدوران عرض اندام می کند. این مبارزات چه به لحاظ کمیت و چه از نظر کیفی در حال رشد و تکامل است و بر همین مبنا اشکال برتر و پیشرفته تری از مبارزه را طلب می کند. تنها در صورت تعمیق مبارزات و به میدان آمدن کارگران است که پیروزی تضمین می شود، چرا که رژیم با وجود اینکه تحت فشار قرار گرفته اما هنوز از قابلیت های سرکوب و تهاجم بر خوردار است. تظاهرات های خیابانی هر چند شکل با ارزش و بسیار موثری در مبارزه علیه دولت است، اما فقط به این شیوه نمی توان به پیروزی رسید. تظاهرات خیابانی درخدمت پیشروی جنبش است، اما برای رسیدن به هدف باید دامنه آن را گسترش داد.
جنبش کارگری در ایران عمری به درازای ظهور اشکال ابتدایی سرمایه داری در ایران دارد. از همان ابتدا کارگران با مطالبات اقتصادی رودر روی سرمایه داران و دولت های حامیشان قرار گرفتند. در جریان انقلاب سال 57 پس از اعتصابات سراسری کارگران و بسته شدن شیرهای نفت کمر رژیم سلطنتی شکسته شد. با به میدان آمدن کارگران در جریان انقلاب سال 57 جنبش جانی تازه گرفت و با نیرویی چند برابر به میدان مبارزه آمد. ادامه اعتصابات و تظاهرات های خیابانی رژیم را در موضع ضعف قرار داد ودر نهایت با قیام 22 بهمن تاریخ سرنگونی رژیم رقم خورد. ما باید از مبارزات آن سال ها درس بگیریم و خود را برای نبردهای بزرگتر آماده نماییم.
در شرایط کنونی که جنبش رو به جلو حرکت می کند ، اعتصابات و اعتراضات کارگری می توانند جنبش را وارد مرحله ای جدید نمایند. واضح است که نمی توانیم بلافاصله این امر را تحقق ببخشیم. اما با توجه به تغییر شرایط و تغییر توازن قوا به نفع جنبش ، جنبش کارگری نیز در آینده ای نزدیک می تواند با اعتصاب به میدان بیاید. ما کارگران پیشرو از هم اکنون باید ضرورت اعتصاب را در کارخانه ها و دیگر محیط های کارگری تبلیغ نماییم. اگر سال 57 کارگران به میدان مبارزه برای سرنگونی رژیم ضد کارگری سلطنتی آمدند، حالا نیز که کوهی از مطالبات اقتصادی را به همراه داریم ، قادر خواهیم بود به وسیعترین شکلی به میدان بیاییم. مطالبات اقتصادی ما جدای از مطالبات آزادیخواهانه مردم نیست. آزادی به معنای واقعی به دست نمی آید مگر با تحقق مطالبات اقتصادی کارگران و مردم. رهایی واقعی با تحقق مطالبات اقتصادی کارگران و مردم پایدار خواهد ماند.
بی شک چنانچه جنبش مردم به همین شکل تداوم یابد، روزهای اعتصابات گستررده کارگری نیز فرا خواهد رسید، تضادهای طبقاتی به آن درجه حاد وبحرانی هستند که کارگران را نیز درگیربحران کنونی نمایند. اما هر چه ما کارگران پیشروضرورت این امر مهم را بیشترتبلیغ و توجیه نماییم، و هر چه زمان این مبارزات سریعتر فرا رسد به همان نسبت جنبش سریعتر و بهتر به پیروزی خواهد رسید. طی هشت سال گذشته اعتصابات و اعتراضات بسیاری در اقسا نقاط ایران انجام شد که در اعتراض به دست مزدهای عقب مانده، قراردادهای موقت، بیکار سازی ها ، ممانعت از ایجاد تشکل ها، دستمزد نا متناسب با رشد تورم و ... بود. طبیعتا مبارزه برای همه اینها در شرایط کنونی هم گام با مبارزات وسیع مردم ، جنبش کارگری و جنبش مردم را متحد خواهد نمود و چنین اتحادی شکست ناپذیراست.
ما کارگران نیز در هر گام مبارزه برای رسیدن به مطالباتمان با مانع استبداد روبرو بوده ایم و مردم نیز همانند کارگران دائما با مشکلات اقتصادی فزاینده دست و پنجه نرم می کنند بنا بر این وجوه اشتراک جنبش کارگری و جنبش مردم زیاد و تفکیک ناپذیرند و بر همین مبنا اعتصابات کارگری از اهمیت بسیاری برخوردار می باشند. اگر امروز طبقه کارگر نمی تواند یکپارچه به میدان بیاید و از آمادگی لازم برخوردار نیست، اما می توان به موازات رشد جنبش دائما اعتصابات را تبلیغ و بر جسته نمود و امیدوار باشیم که در آینده ای نه چندان دور این امر تحقق پیدا نماید.
در یک ماه گذشته اعتصاب و تظاهرات کارگران لوله سازی اهواز که با پیوستن مردم ، با سر دادن شعار های مرگ بر دیکتاتور تلفیقی از مبارزه کارگری و مبارزه جاری ایجاد کرد، الگو ونمونه قابل توجهی است. چند روز قبل 3 فاز در مرکز صنعتی عسلویه اعتصاب کردند و در اراک تجمع کارگری دراعتراض به دستمزدهای عقب مانده انجام گردید، نساجی مازندران دست به اعتصاب زده است، کارگران لاستیک سازی البرز اقدام به اعتصاب و تجمع نموده اند. همه اینها واقعیات مبارزات روبرشد جنبش کارگری را نشان می دهند که به مرور می توانند با جنبش توده ای پیوند برقرار نمایند.
با نزدیک شدن پایان سال 88 باردیگر مسئله افزایش دست مزدها برجسته می گردد. با توجه به تورم سرسام آور و سیر صعودی قیمت کالاها، باید هر بیشتر مطالبه افزایش دستمزدها متناسب با تورم را برجسته نماییم و در این زمینه برای اقدامات عملی خود را آماده کنیم. طبقه کارگر با مبارزه برای مطالبات وسیع اقتصادی می تواند جبهه دیگری در مقابل سرمایه داری حاکم ایجاد نماید و هر چه بیشتر در مبارزات جاری نقش ایفا نماید. امر بسیار ضروری تلفیق مطالبات اقتصادی و سیاسی جنبش را وارد مرحله ای بالاتر خواهد نمود، که پیشروی جنبش را تسریع و نقش کارگران را در آن برجسته می نماید.
کمیته های کارگران سوسیالیست داخل کشور
9- دیماه 88
