اول ماه مه!
کارگران به پیش!

اول ماه می امسال هم از راه رسید و اینبار در شرایطی طبقه کارگر پا به این روز تاریخی می گذارد که نظام سرمایه داری علی رغم جراحی های موقتی بر روی اقتصاد بحران زده اش پیشرفتی چندانی در جهت کنترل بحران نداشته است، و این بحران همچنان قربانی های خود را بر طبق سنت تاریخی اش از میان طبقه کارگر و سایر طبقات زحمتکش جوامع سرمایه داری می گیرد . نکته اینجاست که قربانی اصلی در نظام سرمایه داری چه در دوره های رونق و شکوفایی و چه در دوره های بحرانی همیشه طبقه کارگر بوده است. در دوره رونق اقتصادی سهم طبقه کارگر چیزی بیشتر از دستمزدی ناچیز ( به نسبت سود های کلان نظام سرمایه داری) نیست و در دوره بحران نیز تمامی خسارات مالی و اقتصادی این نظام از جیب طبقه کارگر جبران می شود و هزینه جراحی های متوالی آن بر دوش او و سایر مزدبگیران جامعه سنگینی خواهد کرد . سیاستهای ضد بحران نظام های سرمایه داری نتیجه ای جز حمله به دستاوردهای تاریخی طبقه کارگر و نیز سطح معیشت و زندگی آنها ندارد. بیکارسازیهای وسیع در مراکز عمده صنعتی جهان ، پایین رفتن سطح دستمزدها ، و کاهش قدرت خرید طبقات پایین جامعه و ناامنی های شغلی و معضلات اجتماعی برخاسته از همین هجمه ها ، زندگی را به کام طبقه کارگر تلخ تر خواهد کرد .

بحران اخیر نشان داد که دولت های حامی سرمایه در مواقع اضطراری با تمام توان در حفظ و نگهداری این نظام سود و استثمار به هزینه دستاوردهای طبقه کارگر تلاش خواهد نمود ( نمونه یونان روشن ترین گواه است )، و در اینجا دیگر دیکتاتوری سرمایه داری به عریان ترین شیوه ممکن میدان داری می کند. این ها نشان می دهد که مدیریت این بحران به دست سرمایه داری یعنی فرورفتن جامعه در کام بربریت مدرن. تنها عروج یک جنبش سوسیالیستی کارگری قادر به نجات بشریت از این بربریت است.

تبعات بحران جهانی سرمایه داری مدتهاست که بر خلاف ادعای سردمداران رژیم، دامنگیر نظام سرمایه داری ایران نیز شده است، اما این رژیم نیز برای برون رفت از بحران به مانند سایر حامیان نظام سرمایه در سراسر جهان، دیواری کوتاهتر از دیوار طبقه کارگرپیدا نکرده و از زندگی و معیشت کارگران برای حفظ منافع سرمایه داران مایه می گذارد، و در این راه بسیارهم دست و دلباز عمل می کند تا جایی که با تعیین حداقل دستمزد 303000 تومان یعنی یک چهارم خط فقر علناً و عملاً طبقه کارگر و زحمتکش جامعه را از دارا بودن حتی همین زندگی بخور و نمیر نیز محروم می سازد. هجوم این رژیم به حقوق کارگران به همینجا ختم نشده، و کماکان کارگران را از داشتن حق هرگونه تشکل واقعی خود و یا از داشتن حق اعتصاب و اعتراض محروم می کند، زیرا رژیم به خوبی میداند که اینها ظرفهای مناسب مبارزه طبقاتی برای کارگران هستند که می توانند به مدد آن در فضای بحران زده کنونی به میدان گام نهاده و بحران سیاسی و اقتصادی موجود را به نفع طبقات زحمتکش و محروم جامعه به سمت یک انقلاب تمام عیار سوق دهند. رژیم سرمایه می داند که مطالبات مطرح شده از طرف طبقه کارگر ایران در سال 88 و حتی قبل از این اعتراضات توده ای خواست تمام طبقات و اقشار زحمتکش و رنجدیده این جامعه است، و با هر حرکتی از طرف کارگران، جمعیت عظیمی از توده ها حول همین خواست ها به حرکت در خواهند آمد، بنابراین با شدت هر چه تمام تر سعی در مهار اعتراضات کارگری و سرکوب آنها میکند. اما طبقه کارگر ایران در اول ماه می امسال بار دیگر نشان خواهد داد که این جنبش به حرکت درآمده و تا تحقق مطالبات اقتصادی و سیاسی خود ( که نابود کردن این رژیم قدم اول آن است) سر باز ایستادن ندارد . برای پیش برد این مبارزه به تشکلهای توده ای نیاز است. در این دوره که رژیم نسبت به تمام دوران حکومت خود بر اثر شکاف های درونی و نیز خیزش توده ای اخیر ضعیف ترشده است، موقعیت مناسبی برای طبقه کارگر پیش آمده تا با دخالت هر چه بیشتر در اوضاع وایجاد تشکلهای توده ای نگاههای جامعه را متوجه حرکت خود ساخته و با طرح مطالبات سراسری اش و نیز ارائه استراتژی مشخص توده های بسیاری را حول خواسته های برحق خود اعم از صنفی و سیاسی گرد آورد و بدین ترتیب بتواند جنبش اعتراضی را به یک انقلاب تمام عیار تبدیل سازد. جنبش توده ای جاری تنها با اعتراض خیابانی راه به جایی نخواهد برد و تنها حضور یکپارچه طبقه کارگر است که سوخت و ساز این جنبش را برای تحقق تمامی مطالبات دموکراتیک و برابری طلبانه اش فراهم خواهد ساخت. پس امسال نیز به مانند سالهای گذشته حق ایجاد تشکل و حق اعتصاب در سرلوحه مطالبات کارگران در اول ماه می خواهد بود، با این تفاوت که امروز شرایط برای ایجاد این تشکلها مهیا تر شده است.

طبقه کارگر ایران در اول ماه می امسال بر اساس شرایط عینی پیش آمده این پتانسیل را دارد که به مانند حرکت اول ماه می سال 88 نقطه عطفی دیگر بیافریند . پس با تمام توان باید فریاد زد: