جنبش کارگرى و مصافهاى آينده

مراسم روز کارگر امسال در شرايطى برگزار ميشود که طبقه کارگر ايران در آستانه هجومى همه جانبه از طرف صاحبان صنايع و سرمايه قرار دارد. هجوم ناشى از سياستهاى اقتصادى نئوليبرال که قبلا طبقه کارگر بسيارى از کشورهاى جهان از جمله طبقه کارگر کشورهاى موسوم به جهان سوم آنرا تجربه کرده اند و ميليونها کارگر را بخاک سياه نشانده است. تمامى بلاياى خانمان براندازى که سياستهاى تعديل اقتصادى رفسنجانى براى ميليونها کارگر و خانواده هايشان ببار آورد، کوچک جلوه خواهد کرد اگر صاحبان صنايع و سرمايه موفق شوند اين لوايح نئوليبرال خود را اجرا کنند. لوايح بازسازى صنايع و برنامه چهارم توسعه که هم اکنون در مجلس در حال تصويب است فصل مشترک تمامى جناحهاى سرمايه دارى ايران و جنبش اصلاحات سياسى حامى آنها در حاکميت و اپوزيسيون است. اين لوايح حاوى خطوط اصلى هجوم به طبقه کارگر و مقابله قاطع با آن يکى از مصافهاى تعيين کننده حيات طبقه کارگر ايران است.

با تصويب و اجراى اين لوايح قانون کار اسلامى به نفع صاحبان سرمايه و صنايع عملا کنار گذاشته خواهد شد. قانون کار فعلى در يک تناسب قواى معين بين کارگران و رژيم اسلامى و پس از ٩ سال مبارزه و کشمکش به تصويب رسيد. اين قانون نه مطلوب سرمايه داران بود و نه مطلوب کارگران. صاحبان صنايع از جمله خواهان حق بى قيد و شرط اخراج کارگران بودند، نظير ماده ٣٣ قانون کار شاهنشاهى. و توقعات کارگرانى که يک انقلاب را پشت سرگذاشته بودند و اعتصاباتشان در سرنگونى شاه نقش اساسى داشت بيش از آن بود که قانون کارى را بپذيرند که فاقد حق تشکل و اعتصاب باشد. قانون کارى که در تمام اين سالها هم کارگران و هم سرمايه داران، کوشيدند آنرا به نفع خود تغيير دهند، ميرود تا کل آن به نفع سرمايه داران عملا کنار گذاشته شود و کل طبقه کارگر ايران عملا سرنوشت کارگران کارگاههاى تا ٥ نفره را پيدا کند.

طبقه کارگر ايران فاقد تشکل است و قادر نيست مسائل سراسرى خود را در اجلاس هاى تشکل هاى خويش مورد بحث قرار دهد و راه مقابله با آنها را برگزيند. براى جنبش کارگرى ايران مراسم هاى اول ماه مه مکان بحث، بررسى و تصميم گيرى درباره مسائل سراسرى است. اساسا همين موضوعات نسبتا واحد است که تمامى مراسم هاى بزرگ و کوچک و پراکنده روز کارگر را در اقصى نقاط ايران به هم مربوط ميسازد و به يک حرکت تبديل ميکند. به اين اعتبار چگونگى مقابله با سياستهاى اقتصادى نئوليبرال از موضوعات اصلى روز کارگر است.

مقابله کليه گرايشات جنبش کارگرى با اين هجوم قطعى است اما همگى آنها هدف و روش واحدى ندارند. در مقابله با اين هجوم متشکل نبودن طبقه کارگر ايران براى صاحبان صنايع و سرمايه و جنبش اصلاحات حامى آنها، هم مفيد است و هم خطرناک. مفيد است چون مانع يک مقاومت يکپارچه و نقشه مند از طرف کل طبقه کارگر ميشود. و خطرناک است چون صاحبان صنايع هيچ اهرم و نيروى درونى براى کنترل و مقابله با تحرکات راديکال کارگرى که با توجه به اوضاع سياسى ايران سريعا قابل گسترش است، ندارند. جنبش کارگرى ايران اگر به حرکت در آيد جنبش دانشجويى نيست که مثل تيرماه ١٣٧٨ تاج زاده ها و سحابى ها بتوانند کنترلش کنند.

شوراهاى اسلامى و گرايش راست و در مجموع همه حاميان جنبش اصلاحات سياسى در حاکميت و در اپوزيسيون در اعتراض به سياستهاى اقتصادى نئوليبرال جايگاهى جز اين ندارند تا ماهيت انتقادات به اين سياستها را غير راديکال کنند، اعتراضات کارگرى را قابل کنترل کنند و به نتايج مطلوب و تقريبا از قبل معلوم برسانند. در اين ميان تشکل کارگرى مورد نظر گرايش راست جنبش کارگرى و جنبش اصلاحات سياسى که بر مبانى سازش طبقاتى استوار است جايگاهش کمک به عبور کم خطر رژيم اسلامى و کل نظام سرمايه دارى ايران از تنگنايى است که لازمه ادغام ايران در بازار جهانى است.

فقط گرايش راديکال و سوسياليست جنبش کارگرى و تشکل کارگرى استوار بر مبانى ستيز طبقاتى است که اين ظرفيت را دارد که اين مصاف حياتى را به يک مبارزه بر سر بود و نبود رژيم اسلامى و نظام سرمايه دارى ايران تبديل کند. براى راديکالها و سوسياليستهاى جنبش کارگرى، اول ماه مه امسال ميتواند سنگ بناى ايجاد تشکل هايى باشد که مبارزه کارگران را براى نجات ميليونها کارگر و خانواده هايشان از زندگى در بربريت صاحبان صنايع، هدايت کند.